KANÛNKUJ

Ax! Xwezî bi wan rojan!            

 Wekî aniha li bîra min têt, wê roja befirê serê xwe dixwar. Piştî bangê êvarî berfbarînê dest pê kiribû û hêj heta bangê mexrebê du caran ban hatibûn malîn.

Befrîkên xwe me bo şeveke dirêj amade kiribûn. Bavo hêj êvarî ji kulîna piştê gozikê qeliyê derxistibû û ancax îşev qeliyê şiyanên me zindî bihiştana.

Dadê ji êvarî de beroşeke mezin qelandibû û bo şîvê jî keşk lênabû; keşka têr bi goştê perasûyan.

Şev kanûnkuj bû.

Bapîrê me digot, wextekê ji wextan, hêj Meydanbelekê gund bûye. Şeveke weha li wan qewimiye û tenê camêrekî wê êvarê ji ewran têgihîştiye ku dê befireke bêmefer bibare,

lewra rabûye ji êvarî de gayê sor serjê kiriye, goştê wî kelandiye û heta sibê ligel çar kurên xwe ban malîne. Wê şevê bi bejna spîndaran befir hatiye û ji bilî wê malê, gundî tev

di bin befirê de fetisîne û xaniyên wan bi ser wan de hatine xwarê.